خوشه

  شریف حکیم سبزه های سیاه گرندارد طراوتی زبهار خونِ سرماست دررگِ سخنم گرچه آبی ست آسمانم لیک زرد وخشک است صورتِ چمنم در پسِ درنشسته است بهار لیک سرما درونِ خانه هنوز چشمِ نوروزمن که با صد حیف تیرآن را نشانه است هنوز شاخه ها سبز پُشت پنجره اند لیک درخانه سبزه هاست سیاه چون سیاهی مقدس است به شهر سبزگشتن به شهر ماست گناه گفتم ازنوبهار بنویسم از جهانِ پرازطراوت و رنگ با تاسف که واژه ها همگی دودگین بود همچو میلِ تفنگ دفترم را ورق ورق زد باد صفحه ی سرخِ درد را بگشود دردهایی به وسعتِ دوجهان لحظه ی سبز را زدست ربود حال دریک هوای سرد و سیاه چون زنم ؟ رنگ سبز برشعرم من که درتنگنای خیلی تنگ بین ذوق شما و خود گیرم من که چون مرغِ بی پرو بالم منزلم دور و پر زدن دشوار جنگلی را که سبز بود گهی نیمه خاکستراست نیمه شرار من که در شامهایِ سردِ غروب دردِ دل با ستاره می گویم می نشینم به راهِ قافله ها از همه راهِ خانه می جویم خوب دانی که سخت دلتنگم گرچه آزاد، درقفس بندم با تواما بهار بارِدِگر خود فریبی نموده می خندم شریف حکیم مارچ ۲۰۲۲ سدنی 75 Saida Hosain, Wais Soroor und 73 weitere Perso...

      نصیرمهرین                                     پنجۀ ترور وجهل در گلوی مردم مظلوم                                    دریغا جز که غم بهر سرودن نیست، میدانی؟                                  درین طالب سرا، جز گورکندن نیست، میدانی                                           ...